Typowy kondensator mocy składa się z zespołu zwijek, układu rozładowania, systemu zabezpieczeń, łączówki podłączeniowej oraz obudowy. W zależności od sposobu połączenia zwijek i ilości wyprowadzeń, kondensatory dzielimy na jednofazowe i trójfazowe. Kondensatory trójfazowe występują zarówno w obudowie w kształcie walca, jak i prostopadłościanu.   

Zwijka to podstawowy element każdego kondensatora. Jest nawinięta z nieprzewodzącej folii polipropylenowej z napyloną próżniowo, na obu jej stronach, cienką warstwą przewodzącego metalu. Po procesie przyspawania do nawiniętej zwijki końcówek zasilających umieszcza się ją w niepalnym i nietoksycznym środowisku, np. żywicy, żelu lub gazie. Najważniejszą cechą nowoczesnych zwijek, która odróżnia je od tych wykonanych w technologii wykorzystującej jako dielektryk papier nasycony olejem, jest zdolność do samoregeneracji, czyli do ograniczenia skutków zwarcia międzyokładkowego (odparowanie aluminium) do małej powierzchni. Zwijka jest najważniejszym elementem kondensatora i od jej parametrów technicznych, precyzji wykonania oraz od zastosowanej technologii wytwarzania zależą wszystkie parametry techniczne i jakościowe kondensatora.

Doprowadzenie zasilania do kondensatora trójfazowego odbywa się poprzez najbardziej niezawodne, przy przepływie prądów pojemnościowych zaciski śrubowe, albo podłączenia w formie Fast–on lub Push–up.  Wymagany stopień ochrony IP zapewniany jest dzięki konstrukcji obudowy i poprzez odpowiednio dopasowane osłony (kapturki) i odpowiednie przepusty. Ze względu na bezpieczeństwo obsługi kondensatorów jako elementów posiadających zdolność gromadzenia energii, konieczne jest instalowanie na ich zaciskach zasilających rezystorów rozładowczych zapewniających obniżenie, w określonym czasie od momentu wyłączenia, poziomu napięcia do wartości bezpiecznej. Jest to niezwykle istotny parametr, na który należy zwrócić uwagę w momencie zakupu kondensatora, gdyż przez lata obowiązujące w Polsce przepisy były w tej kwestii znacznie bardziej rygorystyczne (50 V po czasie 1 min od wyłączenia) niż normy obowiązujące w krajach Unii Europejskiej (75 V po czasie 3 minut od wyłączenia). Nie dobranie czasu rozładowania kondensatora do czasu reakcji regulatora może w konsekwencji doprowadzić do szybkiego uszkodzenia kondensatora jak również do pojawienia się w sieci przepięć, będących efektem łączenia nierozładowanego kondensatora. Wydłużenie czasu rozładowania do 3 minut znacznie spowalnia proces kompensacji i dlatego w Polsce dalej popularne są kondensatory o czasie rozładowania równym jedna minuta. Rezystory rozładowcze mogą być umieszczone na zaciskach zewnętrznych (widoczne) lub wewnętrznych konstrukcji (w obudowie). Sposób umieszczenia jest zawsze określony na tabliczce znamionowej.