Są to najbardziej rozpowszechnione rozdzielnice SN, w których powietrze atmosferyczne pełni rolę izolacji międzyfazowej (między szynami, zaciskami i innymi elementami różnych faz), a także izolacji doziemnej. Wymienione elementy muszą oczywiście wspierać się na izolatorach, tak więc w rzeczywistości rozdzielnica powietrzna ma izolację stało-powietrzną. 

Głównymi aparatami, stanowiącymi wyposażenie poszczególnych pól tych rozdzielnic są rozłączniki w izolacji powietrznej. Ten czynnik determinuje też rozmiary gabarytowe pól, klasycznie pozwalając na szerokość celki 850mm, a w szczególnych przypadkach 650mm. Tendencja minimalizowania tego parametru skłoniła niektórych producentów do stosowania rozłączników obrotowych z dwuprzerwowym układem styków, montowanych posobnie, co pozwala uzyskać szerokość pola nawet 500mm, jednakże kosztem głębokości. Podobne koncepcja przyświecała opracowaniu swego rodzaju pośredniego rozwiązania między rozdzielnicami w izolacji powietrznej a rozdzielnicami w izolacji gazowej. W dziedzinie urządzeń, przeznaczonych dla wtórnego rozdziału wykorzystano trójpołożeniowe rozłączniko-uziemniki z SF6 jako medium gaszącym, co zaowocowało celką o szerokości 375mm. Dla pól o większych prądach znamionowych możliwe jest zastosowanie wyłączników z posobnym układem biegunów, ale w tym przypadku szerokość celki to już 750mm.